The film The Other Side of Town portrays the Bakel tribe, of which half lives in the Dutch village Bakel and the other half in the Senegalese village Bakel. This isn’t mere coincidence. Through its colourful population we discover what makes both Bakels unique and authentic. We move into a nostalgia flooded microcosm: two seemingly sleepy villages waking up in the dawn of globalization, the great march of civilization. By mirroring the unique characteristics of both Bakels and by merging them together, it forms a universal portrait of humanity while playing with clichés, something of which both villages are plagued with.BAKEL/DEURNE - Het Nederlandse Bakel en het Senegalese Bakel liggen duizenden kilometers van elkaar vandaan. Toch verschillen de bewoners van beide dorpen niet zo veel van elkaar. Willem Timmers, Deurnenaar van geboorte, maakte er een documentaire over.
Documentaire vergelijkt Nederlands en Senegalees Bakel: Anders, maar toch gelijk
BAKEL/DEURNE - Het Nederlandse Bakel en het Senegalese Bakel liggen duizenden kilometers van elkaar vandaan. Toch verschillen de bewoners van beide dorpen niet zo veel van elkaar. Willem Timmers, Deurnenaar van geboorte, maakte er een documentaire over.
De contrasten tussen Bakel in Zuidoost-Brabant en Bakel in Senegal zijn op het eerste oog levensgroot. In de ene plaats domineert de kleur groen, in de andere zijn bruin en rood beeldbepalend. Het ene Bakel ligt in Europa, het andere in Afrika. In de ene plaats is het leven ogenschijnlijk zorgeloos, in de andere een struggle.
De contrasten tussen Bakel in Zuidoost-Brabant en Bakel in Senegal zijn op het eerste oog levensgroot. In de ene plaats domineert de kleur groen, in de andere zijn bruin en rood beeldbepalend. Het ene Bakel ligt in Europa, het andere in Afrika. In de ene plaats is het leven ogenschijnlijk zorgeloos, in de andere een struggle.
Ondanks al die verschillen zijn er ook veel zaken die beide plaatsen met elkaar gemeen hebben. Subtiele zaken, die de in Deurne geboren regisseur Willem Timmers aan het licht brengt in zijn documentaire Aan de andere kant. Op 29 september gaat de film in première, in Nederland (Nederlandse Film Festival in Utrecht) en Senegal tegelijk. De bewoners van beide dorpen (Timmers hoopt zoveel mogelijk Bakelnaren naar Utrecht te halen) worden na die vertoning letterlijk met elkaar in verbinding gebracht via Skype.
Spiegelbeeld
In de film vlecht Timmers beide dorpen in elkaar. Iedere dorpeling heeft een spiegelbeeld, duizenden kilometers verderop. Zo klaagt in het Brabantse Bakel de oude kapper Sjef Manders over hoe hij tegenwoordig nog zelden begroet wordt op straat en hoe het Bakel van nu niet meer het Bakel is dat hij in zijn jeugd kende. Ook de kapper in Senegal heeft zo zijn ideeën over 'zijn' Bakel van nu. Kortom, een mozaïek aan bespiegelingen op het leven en de maatschappij vanuit twee verschillende werelden.
Het idee voor de film kreeg een paar jaar geleden gestalte toen regisseur Timmers en producent Ilja Kok een lijstje opstelden van plaatsen met dezelfde naam op verschillende plekken. Bakel bij Helmond koppelen aan Bakel in Senegal levert interessantere beelden op dan de link tussen Deurne in Noord-Brabant en Deurne bij Antwerpen, dachten de twee al snel. ,,Maar mijn persoonlijke binding met Afrika speelde ook een rol", geeft Timmers toe. Hij behaalde een mastersdiploma in ontwikkelingsstudies en begeleidde een tijdje reizen in Ethiopië. Als onderdeel van zijn eindscriptie maakte hij zijn eerste documentaire, de film Framing the Other. In deze documentaire staat een ontmoeting tussen een westerse toeriste en de Mursi-stam in Ethiopië centraal.
Selfmade
Een slordige acht jaar en een handvol films later zoekt selfmade documentairemaker Timmers (hij woont en werkt in Amsterdam) het ver van huis én dicht bij zijn geboortegrond. Tot zijn achtste woonde hij in Deurne, daarna verhuisde hij met zijn ouders (vader was militair) naar een legerbasis in België. Het naburige Bakel kende hij nog uit zijn jeugd.
Vertrouwen winnen was in beide dorpen nog een belangrijk punt. In Afrika konden Timmers en Kok dankbaar gebruikmaken van een spilfiguur in de Bakelse gemeenschap. Dichter bij huis is alles een stuk minder complex op het eerste oog, maar ook daar moesten de documentairemakers bedachtzaam te werk gaan.
Probeer een stokoude pastoor maar eens uit te leggen waarom er uren uitgetrokken moeten worden voor een paar minuten film. En leg maar eens aan een zoon van de enige vluchtelingenfamilie in Bakel uit waarom uitgerekend hij geïnterviewd moet worden. ,,Door de jaren heen leerde ik meer na te denken over hoe je iets brengt. Wanneer ik nu denk 'dat beeld moet ik hebben', vlieg ik er niet meer direct op af."
Dat resulteerde in een documentaire van 52 minuten, waarin blijkt dat Nederlandse en Senegalese Bakelnaren toch wel erg veel met elkaar gemeen hebben. Meer dan ze misschien van elkaar denken.
UIT: EINDHOVENS DAGBLAD